دلم برای تو تنگ است، شامل دوازده قطعه شعر از آتوسا صالحی و تصویرگری هدی حدادی، برگزیده کتاب سال و منتخب فهرست كلاغ سفید (كتابخانه مونیخ) در سال 87 منتشر و به تازگی چاپ جدید آن منتشر شده است. در زیر یکی از شعرهای این مجموعه را به اسم کلاغ‌ها می‌خوانیم:

کلاغ‌ها
کدام قصه باز هم به سررسید؟
چه شد پری سبزپوش و
آن کبوتر سپید؟
چه‌وقت می‌رسد
سوار جاده‌های دور؟
چه‌وقت می‌شود دوباره از درخت آسمان
کمی- فقط کمی- ستاره چید؟
کلاغ‌ها!
چرا دوباره ساکتید؟
چرا دوباره خسته‌اید؟
مگر هنوز
به خانه‌تان نمی‌رسید؟
کلاغ‌های قصه‌های کودکی!
مسافران ساده و صبور!
اگرچه بی‌جواب
اگرچه ناامید
ولی به شعر تازه‌ام خوش آمدید!

از شعرهای کتاب:
دویدم و دویدم
به قورباغه رسیدم
کنار جوی آب بود
جم نمی‌خورد و خواب بود
یواش به اون زدم دست
پرید تو آب با یک جست
ترسیدم و دست‌مو پس کشیدم
یه متر عقب پریدم
قورباغه‌هه منو دید
داشت قور و قور می‌خندید
دیدم داره با قور و قورش می‌گه:
«ما بی‌خودی ترسیدیم از هم‌دیگه
حالا دیگه با هم شدیم آشنا
بیا بریم اون‌ور آب با شنا»

در اين مجموعه، ‪ شعرهای مادر، خارج از ريل بيداري، براي فصل پرزدن، ماه روي صندلي، پدر، در وقت بي‌خوابي، چيليك، از هميشه شاعرانه‌تر، به ياد تو و سكه‌ي خورشيد از عباس تربن به چاپ رسيده است.

بخشي از شعر «خارج از ريل بيداري»:

مي‌شود مثل بادبادك‌ها
صاحب دُم شوم، هوا بروم
مي‌توانم قطار باشم و بعد
خارج از ريل هر كجا بروم
روي يك برج، برج صد طبقه
پيش يك شير، توي آفريقا
بال در بال يك هواپيما
به تمام جزاير دنيا

راستي توي شهر بيداري
ساعت دقيقه‌اي چند است؟
اين سو از هر كسي كه مي‌پرسم
قيمتش نيم متر لبخند است.

تو این همه برف آفریدی
و تازه آن هم دانه دانه
من توی این فکرم که داری
در آسمان‌ها، کارخانه!
مشغول کار برف سازی
صدها فرشته صبح تا شب
آن وقت می‌بارد چه زیبا
هی برف از بالا، مرتب
از بس که در کارت دقیقی
هرگز نکردی اشتباهی
هرگز نباریدی خداجان
از آسمان، برف سیاهی!
تولید برف، دانه دانه
شاید نباشد کاری آسان
اما تو خیلی مهربانی
خسته نباشی ای خداجان!

از شعرهای این مجموعه:

دزد و بکن تو کیسه
یه ریسه و دو ریسه
آهای آقا پلیسه
دزد و بکن تو کیسه

دزده کیه؟ کلاغه
الان کجاست؟ تو باغه
جوجه‌مو اون گرفته
آتیش به جون گرفته

پاهاشو بگیر گلی کن
غذاشو فلفلی کن
کله‌شو قلقلی کن

از شعرهای این مجموعه:

یک باغ سرسبز
گم در گیاهان و درختان
پیچیده امّا دورِ بعضی شاخه‌هایش
یک بوته، از گل‌بوته‌هایِ خاردار هرز
این گل اگرچه خاردار است
نامش
اگرچه، بوته‌ی هرز است
زیبایی گل‌های آن امّا
بی‌حد و بی مرز است

یکی بود یکی نبود
غیر از خدا هیچ کس نبود
یک مرغ سرخ پاکوتاه
افتاد توی مزرعه راه
هر جا که یک دانه می دید
با نوکش آن را بر می چید
یک هو میان گندم‌ها
دانه‌ای دید مثل طلا
دانه را برچید از زمین
گفت به خودش بخت رو ببین
می‌رم که گندم بکارم
حاصل آن رو بردارم

دربرگیرنده 17 شعر با موضوع‌های گوناگون برای نوجوانان است. “دست‌های مهربان خاک”، “پشت این چراغ‌ها”، “جزوه‌ی گم شده”، “پیش من بمان”، “قاصدک” و “کلاغ دوره‌گرد” برخی از شعرهای این مجموعه‌اند.

مثل یک انار سرخ
باز هم بخند
در به روی غصه‌های کوچکت ببند
با وجود خنده‌های تو
زندگی دوباره می‌شود شبیه قند

شعر و خیال مثل آب و آینه هستند و شعر قالیچه‌ی سلیمون داستانی در درون خود دارد از جنس خیال‌پردازی. بزرگ‌سالی با شعر و لالایی به گهواره و خواب کودکی‌اش سفر می‌کند و از ابر خیالی می‌گوید که شبیه یک اسب است و او را به دنیای رؤیا و شادی می‌برد.
رو پشت یه ابر سیاه نشستم
پیچوندم افسارشو دور دستم
با همدیگه از آسمونا آونگ
انگار سیاووشه سوار شبرنگ
مادر و لالایی‌اش نقش مهمی در این خواب راحت و این خیال‌پردازی کودکانه دارد.
بعضی شبا هنوز می‌گم مامان جون
ببر منو تو گهواره‌م بخوابون
با خنده می‌گه عقلتو صدا کن
اقلکن از بچه‌هات حیا کن!

خدای خوب من کجایی؟
سر بزن به این طرف‌ها
خبر نداری از دل من
که گم شده همین طرف‌ها
کجاست این دل عجیبم
گمان کنم پر زده باز
دوباره آمده سراغت
به خانه تو سرزده باز
خدا مواظب دلم باش
یکی دو جای آن شکسته
کبوتری شده دل من
به بام مسجدت نشسته

شعر آشنا و خاطره انگیز “صد دانه یاقوت” همراه با شعرهای دیگری از مصطفی رحماندوست در مورد میوه‌ها در کتاب شعری به همین نام با تصاویر هدی حدادی گردآوری و منتشر شده است. در کتاب “صد دانه یاقوت” شاعر از از زبان زردآلو، خربزه، خیار، نارنگی، انگور و گیلاس شعرهایی زیبا و خواندنی برای مخاطب فراهم دیده است و شاید هم روزی در کنار دانه‌های یاقوتی انار، مخاطب با دیدن یک سیب زیر لب بخواند:

گاهی سرخم، خوشبویم
گاهی زردم، شیرینم

گاهی هم سبز و ترشم
یک دنیا ویتامینم

سیبم هر فصلی هستم
سیبم در هر جا هستم

هم میوه، هم مسواکم
خوشمزه، زیبا هستم.

از شعرهای کتاب:

“دویدم‌ و دویدم‌

به‌ یک‌ مداد رسیدم‌

مداده‌ قد کوتاه‌ بود

گُلی‌ نبود، سیاه‌ بود

دیدم‌ نوکش‌ شکسته‌

روی‌ زمین‌ نشسته

گفتم‌ دلت‌ می ‌خواد که‌

همیشه‌ با تو باشم‌؟

بیا بریم‌ تو خونه‌

پیش‌ مداد تراشم

مداد ریزه‌ میزه‌

نوکش‌ همیشه‌ تیزه

برای‌ من‌ عزیزه‌”